arachna napisał:

"Buszujący w zbożu" J.D.Slalinger. Może przytoczę mały fragment. Książka jest momentami bardzo zabawna ale ogólnie pokazuje trochę prawdy o życiu.

"Zapomniałem, że jest tak późno. Znów na mnie popatrzyła i zadała to pytanie, którego się najbardziej obawiałem.
-Ernie pisał, że przyjedzie do domu w środę, że w środę dopiero zaczynają się ferie gwiazdkowe - powiedziała. - Mam nadzieję, że pana nie wezwano do domu wcześniej z powodu jakiejś choroby w rodzinie?
Pytała ze szczerym zaniepokojeniem. Czuło się, że to nie jest zwykłe wścibstwo.
- Nie, w domu wszystko w porządku - odparłem - To raczej o mnie chodzi. Czeka mnie operacja.
- Ach, jakże mi przykro! - zawołała. Naprawdę zmartwiła się o mnie. Mnie też było przykro, że ją nabrałem, ale już nie miałem odwrotu.
- Nic poważnego proszę pani. Tylko mały guz na mózgu.
- Ach!
Odruchowo podniosła rękę do ust, taka była przerażona.
- Wszystko będzie dobrze. Guz nie jest tuż pod czaszkom i zupełnie niewielki. Wytną go w ciągu dwóch minut.
Wyciągnąłem z kieszeni rozkład jazdy i zacząłem go studiować. Po prostu, żeby przerwać potok kłamstw. Bo jak się rozpędzę to mogę bujać godzinami, oczywiście jeżeli jestem w nastroju. Słowo daję. Godzinami"

przeczytalam do polowy a pozniej juz jakos dalam sobie spokoj. Byc moze nieslusznie.

"Najwięcej samobójstw zdarza się w niedzielę" Anny Burzyńskiej. W krzywym zwierciadle pokazana rzeczywistość młodego małżeństwa, dla którego nic prócz kasy i pozycji się nie liczy. Praca, praca, praca. Gdy okazuję się, że oboje mają jeden dzień wolny (niedziela), wszystko przewraca się do góry nogami. Polecam.

Przekopiowane z AG2 - post z 18.06.2010 r.
--------------------------------------------------
Jako, że ostatnimi czasy czytam głównie ustawy bądź różne pracowe dokumenty, to niestety z czytelnictwem u mnie kiepsko. Tym niemniej staram się od czasu do czasu poczytać coś innego.

Tym "czymś innym" była ostatnio książka niejakiego Scotta Fishera pt. "Axis of Evil World Tour". Autor jest Amerykaninem, od wielu lat żyjącym w Seulu. Długo podróżował po Azji i Bliskim Wschodzie.

Książka jest podzielona na trzy części, w których autor opisuje swoje wrażenia z pobytu odpowiednio w Korei Północnej, Iraku i Iranie.

Lektura jest interesująca, choć nierówna. Już wyjaśniam:

- część dotycząca Korei Północnej - sugestywna i wciągająca, momentami ma się wrażenie, jakby czytało się o innej planecie,

- część dotycząca Iraku - znakomita, choć pobyt autora ograniczył się jedynie do kilkutygodnowego pobytu w amerykańskiej bazy wojskowej w charakterze analityka. I to właśnie obserwacje życia codziennego w bazie oraz także pewnych absurdów (np. mandat za przekroczenie prędkości przy wyjeździe z bazy Grin ) stanowią główny smaczek tej części.

Wyraźnie słabsza jest ostatnia część, poświęcona Iranowi. Zapamiętałam z tej części jedynie tezę wbijaną czytelnikowi łopatą do głowy, że choć oficjalna polityka jest antyamerykańska, to zwyczajni Irańczycy mają inne nastawienie. O ile poprzednie części czytałam z przyjemnością, o tyle przez Iran musiałam przebrnąć, a przy zakończeniu wręcz rozbolały mnie zęby.

Część dotycząca Korei Północnej jest dostępna w całości również online pod tym adresem: http://www.axisofeviltour.com/ Z części poświęconych Irakowi i Iranowi udostępniono jedynie fragmenty.

Warto również rzucić okiem na zdjęcia - nie wszystkie są zamieszczone w książce.

Przekopiowane z AG2 - post z 12.10.2010 r.
--------------------------------------------------

Pascal Bussy "Kraftwerk: Man, Machine and Music"

Jest to biografia jednego z ważniejszych zespołów XX wieku. Książka obejmuje okres od początku jego działalności (wraz z opisem ówczesnej muzycznej sceny niemieckiej) do 2004 r. Zważywszy na fakt, że zespół ten niechętnie udziela wywiadów na swój temat, autor odwalił kawał dobrej roboty. Bazując na wszelkich dostępnych informacjach (jak wywiady z wcześniejszych lat, informacje od osób będących swojego czasu w otoczeniu zespołu), autor, oprócz suchych faktów, opisał także koncepcje, które stały za twórczością zespołu. Z tej mozaiki wyłania się obraz ludzi (tutaj mam na myśli oryginalny skład zespołu: Ralfa Huttera i Floriana Schneidera) skupionych głównie na swojej muzyce, mających do niej wręcz inżynieryjne podejście.

Próżno tu szukać jakichś sensacji i skandali, gdyż nie to było intencją autora. I dobrze, gdyż wychodzi to książce tylko na zdrowie.

Lektura warta polecenia.

Przekopiowane z AG2 - post z 16.11.2011 r.
--------------------------------------------------
W przerwie między jedną ustawą a drugą, moja ostatnia zdobycz upolowana na bolkowskim zamku:

Wolfgang Flür - Kraftwerk: I Was A Robot

Były perkusista Kraftwerku opowiada swoją historię, obejmującą również (a może przede wszystkim) okres, gdy był związny z tą grupą. Książa jest o tyle interesująca, że w pewnym stopniu pokazuje słynną grupę od kuchni. Ciekawostką jest również fakt, że założyciele Kraftwerk próbowali sądownie zablokować jej publikację.

Niestety, ogólne wrażenie jest bardzo rozczarowujące. Całość czytało mi się jak szkolne wypracowanie i nieraz się łapałam na tym, że zmuszam się do tego, by czytać dalej.

Gwoli sprawiedliwości: są momenty ciekawe, jak chociażby fragment poświęcony początkom działalności grupy czy też relacje z zagranicznych tras koncertowych. Jednakże obok tych niewątpliwie interesujących części istnieją również nużące historie dotyczące przygód miłosnych autora czy też rozbudowane, żmudne w czytaniu opisy tego, w jakich restauracjach zespół się stołował i co każdy z członków zamawiał. Drażni również nachalne reklamowanie przez autora jego nowego muzycznego projektu, widoczne w szczególności w drugiej części ksiązki.

Podsumowując: ciekawostka dla fanów. Pozostali mogą sobie tę pozycję podarować.

Przekopiowane z AG2 - post z 21.03.2012 r.
--------------------------------------------------
Sebastian Uznański - Herrenvolk

Krótko: jazda bez trzymanki.

Nieco dłużej: jest to szalona, surrealistyczna wizja nazistowskich Niemiec, do rozwoju których rękę przyłożył główny bohater tej powieści, niejaki Artur Sosnowski. Poznajemy go, gdy nagle zostaje rzucony z XXI wieku w okres II wojny światowej i na dzień dobry wpada w ręce nazistów. Nie bez trudu udaje mu się ich przekonać, że pochodzi z przyszłości i, by ratować swoją skórę, dzieli się z nimi swoją (niepełną) wiedzą dotyczącą przebiegu wojny oraz błędów popełnionych przez III Rzeszę. Niemcy słuchają i wyciągają wnioski, również z luźnych uwag głównego bohatera. Konsekwencją powyższego są zmiany, których skutków główny bohater nie jest w stanie przewidzieć - chociażby skok technologiczny III Rzeszy i całego świata który, nawet biorąc pod uwagę konwencję niniejszej opowieści, jest mocno przesadzony. Opowiedziana historia wciąga jednak na tyle, i obiera takie kierunki, że w pewnym momencie na powyższy... mankament można przymknąć oko.

W tym całym zamieszaniu centralną postacią jest wspomniany wyżej Artur Sosnowski, który nie ma w sobie nic z bohatera. Najpierw pod przymusem, by przetrwać, a potem dobrowolnie, by się ustawić współpracuje z nazistami a, podejmowane tu i ówdzie próby sprzeciwu w postaci dostarczania zniekształconych informacji nie są w stanie naprawić tego, co zostało już zniszczone, a w ostatecznym rozrachunku wręcz pogarszają sprawę. Artur Sosnowski zaigrał z czymś, co go zupełnie przerosło, a konsekwencje w ostatecznym rozrachunku okazały się... straszne.

Lektura warta przeczytania. Momentami jeży włos na głowie, mimo że to tylko fantastyka.

ostatnio skończyłem czytac biografię Marka Knopflera, autorstwa Lesława Halińskiego. Mark to jest tak interesujący i utalentowany człowiek, że czytać o nim to sama przyjemność.

Jakimś cudem udało mi się ją znaleźć! I niechaj bogom będą dzięki. O jakiej książce mowa? Mówię tu o "Za Czarną Szybą" Tomasza Adamskiego (tak, tak, tego od Siekiery). Znajdują się tu twory z lat 1986-2003, zaś teksty... szczerze? Większość znacznie trudniejsze do rozszyfrowywania niż z "Nowej Aleksandrii". Mimo że czyta się łatwo to odpowiedzi szukać długo (wciąż się głowię nad niektórymi "Co autor miał na myśli?"). Chociażby ciekawy jest wiersz przed 1987 rokiem:

*

"Czaszka i rdza leżą w sercu ziemi
Z dala od zielonych traw
I błękitnego powietrza
Tylko czasem otwiera się rana
I jak krew płynie ze wszystkim tuneli
Ta cała historia
Pamięć minionych czasów"

Bynajmniej, trochę mizantropia i niechęć do fizycznej maszynerii Adamskiego bywa trochę uderzająco podobna do mojej.

Ostatnio czytam kryminały, np Jonathana Kellermana i Michaela Palmera. Trzymają w napięciu, ale przysłowiowych jaj nie urywają, mogę polecić np Stowarzyszenie Hipokratesa i Zagadkę.

Ludwik L. Wnukiewicz - Moje pożegnanie z Tajlandią.

Jest to książka, którą R. zażyczył sobie na urodziny. Napisał ją facet, który w 2005 r. wyjechał do Tajlandii na dwuletni kontrakt. Jako że ta książka jest bardzo cienka, to przeczytałam ją bodaj w 2 godziny.

Zaiste, powiadam Wam - szkoda czasu.

Po pierwsze wydawałoby się, że, co jak co, ale dwa lata pobytu w egzotycznym kraju winno dostarczyć naprawdę sporo materiału na książkę. Niestety, nie jest tego wiele, a na domiar złego książka jest fatalnie napisana. OK, nie każdy musi być zawodowym pisarzem i mieć nie wiadomo jak sprawne pióro. Ale styl jak ze szkolnej rozprawki, występujące tu i ówdzie coehlizmy z cyklu: "życie jest ciężkie, ale trzeba je brać takim, jakie jest", jakieś dziwaczne dygresje to jednak dla mnie zbyt wiele.
We znaki dawało się też pomijanie wielu rzeczy. Coś na zasadzie "minęło 6 miesięcy i w tym czasie zdarzyło się wiele ciekawych rzeczy". Aż chciałoby się zapytać, jakich. Niestety, nie ma szans, żeby się tego dowiedzieć.

To już lepiej i ciekawiej napisane są sprawozdania roczne i półroczne, które analizuję w pracy. Poważnie.

Czytam Pana Wołodyjowskiego wiadomego autora
Dzięki mojej mamie Trylogię bardzo lubię, faktycznie pokrzepia moją duszę i porywa za serce i ryczę jak bóbr momentami. Żeby tacy rycerze po świecie chodzili....

Piotr Matysiak - Na marginesach życia

Zapiski kuratora sądowego do spraw rodzinnych i nieletnich z jego codziennej pracy. Jak zapewne już przeczuwacie, jest to mocno przygnębiająca rzecz, patologia społeczna w soczewce. Facet prowadzi również bloga: http://margineszycia.blogspot.com, którego śledzę niemal od początku jego istnienia i spora część historii pojawiła się już wcześniej tam.
Lojalnie uprzedzam - facet się nie obcyndala. Kurwy i inne takie latają w ilościach hurtowych, ale zważywszy na to, kogo i co opisuje - trudno się dziwić. Język może i nie jest ładny, ale opisywany świat także nie.