Artykuł jest moim zdaniem prawdziwy w odniesieniu do miłośników telenowel. A ciekawe, co powiedzieć o ludziach, którzy spędzają przed kompem tyle czasu, co badane osoby przed telewizorem

Viljar napisał:

A ciekawe, co powiedzieć o ludziach, którzy spędzają przed kompem tyle czasu, co badane osoby przed telewizorem

Zależy, do czego ten komputer wykorzystują. Jeśli siedzą na czatach, oglądają "śmieszne" filmiki czy grają w głupie gry w stylu strzelania do pingwinów kostkami lodu, to tak, jakby oglądały telewizję. Jeśli natomiast używają komputera do nauki (nie, to nie jest mit. To się zdarza i ja jestem tego przykładem. Naprawdę czytam takie rzeczy, jak np. http://www.iea.cyf.gov.pl/pytaj/pytaj_artykuly.html ) czy do pracy, to raczej ma to taki wpływ na ich umysł, jak czytanie dobrych książek. Także używanie komputera do zabawy może być rozwijające, pod warunkiem, że zabawą jest np. programowanie.

Nie do końca. Przynajmniej część z nas używa komputerów również do pracy, nawet jeśli taką pracą jest np. edytowanie, przerabianie zrobionych wcześniej zdjęć. Co nie znaczy, że na pewno nigdy nie bywamy nieszczęśliwi, a oznaki radości wylewają się z nas 24 godz. na dobę.

Jeśli to nie była ironia, to jak to może być, że nigdy nie byłaś nieszczęśliwa? nie, to niemożliwe...

No, już myślałem, że przestałem myśleć i niepotrafię wyczuć ironii/autoironii... Logiczne jest bycie nieszczęśliwym z jaiegos powodu lub powodów. Przyczyna --> skutek.
Ja za to kiedy się nie uśmiecham i mam normalny, poważny wyraz twarzy jestem brany za tego, który jest smutny. I jak wtedy wytłumaczyć ludziom, że po prostu tak wyglądam i mogę być co najwyżej zamyślony, ale niekoniecznie oraz nie za każdym razem smutny?...

A jeśli po chwili się odezwą, w dodatku tak miłym głosem jak tylko potrafią, to powienien zacząć lewitować ze szczęścia. I oczywiście nie zapominajmy o uśmiechaniu się do tych, którzy oczekiwaliby tego chociaż możemy za nimi co najmniej nie przepadać.

Uśmiech w myśl zasady "keep smiling all the time". A oni sami są w tym momencie na tyle ważni, skoro objawili się własnie nam, że powinno się ich traktować jak np. znane i poważane osobistości.

Myślę, ze takie przekonanie jest zbliżone do egocentryzmu, ale w pewnym sensie jest jego odwróceniem tzn. nie my, ale świat uważa nas za ważnych. By za tym idzie przeświadczenie, że swiat powinien nie tylko robić dobrze, ale dbać o nas w takim stopniu jak my dbamy o siebie.