Jest temat o najlepszej piosence, o najlepszej książce, a nie ma o najlepszych filmach? Wstyd. No to zaczynam, i to wcale nie od dzieła z lat wcześniejszych.

Jakieś pół godziny temu wróciłem z Kinoplexu, z filmu „Ciekawy przypadek Benjamina Buttona”.
Istotnie, ciekawy, chociaż nieco kalka wobec „Forresta Gumpa” (chociaż pozornie, bo powieść jest znacznie starsza niż dzieło Winstona Grooma). Człowiek, który rodzi się z wadami typowymi dla 80-latka, z wiekiem staje się coraz młodszy. Jego wielka miłość przeżywa życie w odwrotnym, tzn. normalnym porządku. Jako że rodzi się Dziakiem, wychowuje się wśród dziadków – w domu starców. Poznaje epizody z ich życia, marzenia, porażki i wiedzę, że zawsze warto próbować jeszcze raz.
Pozwolę sobie na refleksję, że to nie jest film dla młodych ludzi. Po pierwsze dlatego, że trwa ponad dwie i pół godziny. Po drugie, jako film w formie pamiętnika, może się trochę niektórym wydać przydługi i przynudny. Po trzecie – jest na swój sposób przygnębiający, ponieważ niemal przez cały czas jest mowa o śmierci. Bohater jako wychowanek domu starców w krótkich odstępach czasu widzi, jak umierają jego przyjaciele. W zasadzie śmierć przewija się przez cały film i tylko dwa razy jesteśmy świadkami wydarzeń naprawdę pozytywnych: raz – jak bohaterowi rodzi się dziecko i drugi – jak jednej z drugoplanowych bohaterek udaje się zrealizować marzenie życia. Z drugiej jednak strony cały czas przewija się również nieśmiało morał, że warto przeżyć każdy dzień w taki sposób, żeby później go nie żałować, a to cenna nauka.
Film z mojego punktu widzenia ma jedną, ale dość poważną wadę: zupełnie niepotrzebnie wpleciony wątek kobiety, która czytając pamiętnik tytułowego bohatera nagle dowiaduje się pewnych faktów ze swojego życia. Jest to o tyle niepotrzebne, że odrywa widza od zasadniczej treści filmu, a poza tym widz od początku domyśla się tego, co łączy tą kobietę i Benjamina (dosłownie każdy, bo jak tajemnica została „wyjawiona”, to rozległy się pojedyncze głosy „ale odkryła Amerykę”). Wątek dotyczący stosunków matki i córki twórcy filmu mogli sobie spokojnie darować. Film mógłby na tym jedynie zyskać, zwłaszcza, że wtedy mógłby stać się krótszy o jakieś pół godziny (a w pewnym momencie złapałem się na tym, że jak następuje powrót do „naszych czasów”, to patrzę na zegarek; no i po seansie naprawdę boli tyłek od siedzenia).
Jako wielki miłośnik kina hollywoodzkiego bardzo cenię sobie charakteryzację, efekty dźwiękowe, muzykę i oczywiście efekty specjalne. Charakteryzacja to najmocniejszy element filmu: Brad Pitt jest nie do poznania w postaci 70-letniego „staruszka”, a równie dobrze wygląda jako „18-latek”. Jego ukochana przechodzi normalny proces starzenia, który jest momentami pokazany tylko drobną zmianą w sposobie poruszania się – a i tak wychodzi idealnie. Muzyka – idealnie dopasowana do każdej epoki; całkiem niezła lekcja I ten klimat Nowego Orleanu, aż się łezka w oku kręci...

Ogólna ocena 9,5/10. Przy czym zaznaczam, ze to jest film dla ludzi, którzy lubią filmy pokroju „Forresta Gumpa”.